Według prognoz WHO Przewlekła Obturacyjna Choroba Płuc w ciągu najbliższej dekady może stać się trzecią najczęstszą przyczyną zgonów na świecie. Współczesna medycyna dysponuje coraz skuteczniejszymi metodami terapii POChP, jednak nadal największy problem stanowi późne wykrycie choroby. Wiele osób mających objawy Przewlekłej Obturacyjnej Choroby Płuc długo zwleka z wizytą u lekarza. Wyjaśniamy, na czym dokładnie polega diagnostyka POChP.

Proces diagnostyki POChP zaczyna się w gabinecie lekarza rodzinnego

Każda osoba, która podejrzewa, że może mieć Przewlekłą Obturacyjną Chorobę Płuc, w pierwszej kolejności powinna zgłosić się do swojej przychodni i umówić na wizytę u lekarza rodzinnego. To lekarz zdecyduje o ewentualnym skierowaniu pacjenta na konsultację do poradni pulmonologicznej.

Co powinno skłonić do wizyty u lekarza?

Przewlekła Obturacyjna Choroba Płuc może się przez długi czas rozwijać bezobjawowo lub skąpo-objawowo. Z kolei charakterystyczne dla tej choroby objawy można łatwo zbagatelizować, zrzucając je na karb infekcji, alergii wziewnej czy np. palenia tytoniu. Dlatego bardzo ważne jest zachowanie czujności i nie lekceważenie takich objawów, jak:

• Przewlekły kaszel – utrzymujący się w ciągu dnia i nasilający rano oraz wieczorem, niemający charakteru napadowego (jak przy astmie), potęgowany przez czynniki drażniące, jak zanieczyszczone powietrze, pyły, dym papierosowy etc.
• Duszność – duszność to objaw mogący wskazywać na POChP. W początkowej fazie rozwoju choroby duszność może towarzyszyć choremu podczas wysiłku fizycznego, natomiast na późniejszym etapie także w czasie odpoczynku.
• Niska tolerancja wysiłkowa – mamy tutaj na myśli wyraźne pogorszenie się kondycji i ogólnej wydolności organizmu. Osoba chora na POChP może zaobserwować, że dużo szybciej się męczy, a wyzwaniem staje się dla niej nawet wykonywanie prostych czynności, jak umycie się, ubranie, pójście na spacer, przyniesienie zakupów ze sklepu etc.
• Odkrztuszanie plwociny – odkrztuszanie wydzieliny z płuc, czasem o ropnym charakterze, także może sugerować konieczność poddania się diagnostyce POChP. W sytuacji, gdy poza wydzieliną odkrztuszana jest także krew, należy pilnie zgłosić się do lekarza – może to być objaw bardzo poważnej choroby płuc, włącznie z nowotworem.
  
  Szczególną uwagę na występowanie tych objawów powinny zwrócić osoby znajdujące się w grupie ryzyka Przewlekłej Obturacyjnej Choroby Płuc. To przede wszystkim palacze wyrobów tytoniowych po 40. roku życia, osoby narażone na oddychanie zanieczyszczonym powietrzem oraz wdychające pyły i gazy w związku z wykonywaną pracą zawodową (m.in. górnicy, hutnicy, operatorzy maszyn budowlanych, rolnicy, metalurdzy, pracownicy zakładów chemicznych, sprzątaczki czy kosmetyczki).

Więcej o POChP, czynnikach ryzyka i metodach leczenia choroby przeczytasz na stronie internetowej https://oddychajmy.pl.

Badanie spirometryczne

Spirometria jest podstawowym badaniem, na którym opiera się diagnostyka POChP. Przeprowadza się je przy pomocy specjalnego aparatu nazywanego spirometrem.

Zadaniem pacjenta jest wdmuchanie całego zapasu powietrza zgromadzonego w płucach do spirometru przez ustnik. Może to być dość kłopotliwe dla osób, które mają już poważne trudności z oddychaniem, dlatego pacjent przez cały czas jest motywowany do wysiłku przez towarzyszący mu personel medyczny.

Badanie umożliwia m.in. określenie wskaźnika FEV1 wyrażającego objętość powietrza wydmuchanego w pierwszej sekundzie nasilonego wydechu. Istotny jest również wskaźnik FVC (natężonej pojemności życiowej płuc). Wyniki badania są następnie analizowane przez lekarza, który może na ich podstawie stwierdzić utrwalone zwężenie oskrzeli, charakterystyczne dla Przewlekłej Obturacyjnej Choroby Płuc.

Nie tylko spirometria

Obecnie POChP uznaje się jako chorobę ogólnoustrojową, często współwystępującą z innymi chorobami. Dlatego w diagnostyce POChP wykorzystuje się także szereg innych badań, takich jak:

• RTG klatki piersiowej,
• echo serca,
• badanie czynnościowe układu oddechowego (pletyzmografia),
• gazometria z pulsoksymetrią (gazometria – oszacowanie wymiany gazowej i równowagi kwasowo-zasadowej w organizmie, pulsoksymetria – określenie procentowego nasycenia krwi tętniczej tlenem),
• ergospirometria (nazywana próbą wysiłkową).

W przypadku zdiagnozowania Przewlekłej Obturacyjnej Choroby Płuc, osoba chora zostanie zakwalifikowana do odpowiedniego leczenia, które ma na celu złagodzenie objawów oraz umożliwienie pacjentowi samodzielnego funkcjonowania. Należy przy tym pamiętać, że POChP powoduje nieodwracalne zmiany w płucach, dlatego jest to choroba, której nie można całkowicie wyleczyć.